"Hrant Dink Vakfı" tarafından bağışlanmıştır.

Kitaptan bir bölüm: https://hrantdink.org/attachments/article/1251/KAYSERI_ilk_16_sayfa.pdf

Kaynakça ve dizin var.

Giriş
Mehmet Polatel
Vaftiz havuzuna bakınca kendimizi görürüz
Koca Kayseri'nin neyi yoktu
Kendi bağlarımızın kiracısı olmuşuz
Ermeni'nin pastırması, ketesi...
Kendi dilimizi bilemedik
Hay oğlu Hay'ız
Biraz deli yaşadım ama iyi yaşadım
Ermeniliğim her zaman önde gelir
Keşke devlet beni alıp yetiştirseydi
“Ulan Gavur!”
Bizim hikâyemiz
Sonsöz
İclal Ayşe Küçükkırca
Dizin

Hrant Dink Vakfı’nın 2011 yılından bu yana sürdürdüğü Anadolu Ermenileri Sözlü Tarih Projesi’nin ürünü olarak yayımlanan Sessizliğin Sesi serisinin beşinci kitabı Sessizliğin Sesi V Kayserili Ermeniler Konuşuyor, proje kapsamında yapılan 28 sözlü tarih mülakatının onunu içeriyor.

Kitap, mülakatların haricinde Hrant Dink vakfı Tarih programında çalışan tarihçi Mehmet Polatel ve kitabı derleyen Dr. İclal Ayşe Küçükkırca’nın sonsözünün olduğu bir seçkiyi de içeriyor.

Serinin diğer kitaplarında olduğu gibi Ermeni toplumunun hafızasında bir yolculuğa çıkaran bu kitap, tehcir ve soykırım anılarının aile kuşakları arasında aktarım şekillerine örnekler sunması, Ermeni toplumunun kendini ve “öteki”ni nasıl algıladığına dair ipuçları veriyor.



Kitabın İngilizcesi Kayseri's Armenians Speak için tıklayınız.

Anadolu’da, Cumhuriyet döneminde Ermenilerin yaşamaya devam ettiği nadir şehirlerden biri olan Kayseri’de, 1927 nüfus sayımına göre 1978 Ermeni kayıtlıdır. Bu sayı 1932’de 1600’e, 1960’ta 800’e, bugün ise nerdeyse sıfıra düşmüştür. Anadolu’nun çeşitli yerlerinde yaşayan Ermenilerin 1950’lerde yoğunlaşan İstanbul’a göçüyle, özellikle Samatya’da, kayda değer bir Kayserili Ermeni nüfus oluşmuştur.
Mehmet Polatel, Giriş

“Kayserili Ermenilerin anlatılarında Kayseri, kadim bir kültüre, kendine yeten, hatta bölge dışına uzanan bir ekonomiye, ‘mutlu’ sosyal ilişkiler kadar, hiyerarşik ve şiddetli sosyal çelişkilerin de mevcut olduğu bir şehir. Belki tam da bu nedenle, hafızalarda ‘ideal’, kusursuz bir nostalji mekânından ziyade ‘gerçek’ bir memleket olarak duruyor.”
İclal Ayşe Küçükkırca, Sonsöz